نرماله کردن چیست؟
نرماله کردن یک فرآیند عملیات حرارتی است که برای انعطاف پذیری و سختی بیشتر فلز پس از قرار گرفتن در معرض فرآیندهای سخت شدن حرارتی یا مکانیکی استفاده می شود. این گرم کردن و سرد شدن آهسته ریزساختار فلز را تغییر می دهد که به نوبه خود سختی را کاهش و شکل پذیری را افزایش می دهد. نرماله کردن اغلب به این دلیل انجام می شود که فرآیند دیگری به طور عمدی یا ناخواسته شکل پذیری را کاهش و سختی را افزایش داده است. بنابراین نرماله کردن باعث می شود ریزساختارها به ساختارهای انعطاف پذیر تر تبدیل شده و فلز را شکل‌پذیرتر، ماشین‌کاری‌پذیرتر می‌کند. همچنین تنش‌های پسماند در مواد را کاهش می‌دهد که می‌تواند منجر به شکست غیرمنتظره شود.
تفاوت نرماله کردن و آنیل کردن؟
ریزساختار حاصل از نرماله کردن، مشابه با آنیل کردن می باشد، اما تفاوت مهمی بین نرماله کردن و آنیل وجود دارد. در نرماله کردن دمای آستنیته کردن برای فولادهای هیپویوتکتویید، کمی بالاتر از بازه دمایی مربوط به آنیل کردن است، درحالیکه برای فولادهای هایپریوتکتویید از بازه دمایی Acm تا حدود 50 درجه سانتی گراد بالای Acm استفاده می شود. برخلاف آنیل کامل که فولاد در کوره سرد می شود، در عملیات نرماله کردن، قطعه ها پس از آستنیته شدن در هوا سرد خواهند شد. در چنین شرایطی نرخ سرد شدن حدود 1-1/0 درجه سانتی گراد برثانیه است.
اهداف نرماله کردن
یکی از اهداف مهم نرماله کردن ریز کردن دانه های درشتی است که بیشتر به هنگام کار گرم در دمای بالا و یا در ضمن ریخته گری و انجماد به وجود آمده اند. شکل 1 بازه دمایی مربوط به دگرگونی آستنیت به مخلوط فریت و پرلیت را برای فولادهای هیپویوتکتویید در عملیات آنیل و نرماله کردن نشان می دهد. باتوجه به اینکه در نرماله کردن فریت و پرلیت در دمایی کمتر و با نرخی بیشتر از آنیل کردن تشکیل می شوند، اندازه دانه های فریت و سمنتیت و فاصله بین لایه ای پرلیت هردو کاهش می یابند. بنابراین در مقایسه با خواص حاصل از فرایند آنیل استحکام و سختی افزایش و انعطاف پذیری تا حدودی کاهش می یابد.
